Monday, December 22, 2008
സായന്തനത്തിലെ പ്രണയം
"വെയിലാറിയല്ലോ,
പതുക്കെയെത്തിടുന്നീ
തുടുത്ത സന്ധ്യയും
നീ വരൂ
നമുക്കീകോലായ
പടിമേലിരുന്നു,
പറയാം പഴംങ്കഥ!
പണിയെല്ലാമൊതുങ്ങിയില്ലേ?
ഇനിവരൂ.
നീയെന്നരികിലിരിക്കൂ॥
ചുരുട്ടിച്ചാരിവച്ചൊരാ
പായയിതൊന്നുനീര്‍ത്തിടാമി-
പ്പാനൂസുംഎണ്ണയിട്ടുതിരിയിടാം
നിലാവെത്തുംവരേക്കു-
മിവന്‍മുനിഞ്ഞു കത്തും!
നീ വരൂ॥
മുറുക്കിന്റെ ചെല്ലവുമെടുത്തോളൂ॥
പണിത്തളര്‍ച്ചയാറ്റിപറഞ്ഞിരിക്കാം വല്ലതും।
നീ വരൂ॥
മുറ്റത്തുമ്പിനപ്പുറം പൂത്തമുല്ലക്കൊടി-
ക്കരികിലെത്തി നിലാവിന്‍
പാല്‍വെളിച്ചം!
നീ വരൂ॥
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
ഇഷ്ടപ്പെട്ടു ഈ സായന്തന പ്രണയം...
തുടരുക അക്ഷരങ്ങളുടെ തേച്ചു മിനുക്കല്‍...
ആശംസകള്‍...
മുറ്റത്തുമ്പിനപ്പുറം പൂത്തമുല്ലക്കൊടി-
ക്കരികിലെത്തി നിലാവിന്‍
പാല്‍വെളിച്ചം!
പ്രണയമെന്നു മനോഹരമാണു
നല്ല കവിത.
പ്രണയം പൂത്തുലയുന്ന സായന്തനത്തിലെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക് അലോസരമുണ്ടാക്കാന്‍ കട്ടുറുമ്പുകളരിച്ചെത്താറുണ്ടോ. പൂരക്കടവേ നല്ല കവിത. ആശംസകള്‍
Bhai
Good as usual.
:-)
Upasana
Off: chchiri mOnthunnathum nallathannEnn thOnnaNu. ;-)
സായന്തനം വരെ പ്രണയം ഭാഗ്യമാണ്.
:)
പാവപെട്ടവന്റെ പ്രണയം
പ്രണയവരികൾ ഇഷ്ടമായി
നന്നായി കവിത.പ്രാസവും വര്‍ണ്ണങ്ങളും നിറഞ്ഞ കവിതകള്‍ തികച്ചും അന്യം നിന്നിരിക്കുണു.
Orupaadorupaadishttapettu.......
Post a Comment